تشخیص پای پرانتزی در کودک
تشخیص پای پرانتزی در کودک
پای پرانتزی
ژنو واروم یا پای پرانتزی عارضه‌ای است که در آن پاها به سمت بیرون خم می‌شوند و به همین دلیل در زمان ایستادن زانوهای فرد از هم فاصله می‌گیرند. این عارضه در کودکان خردسال بسیار رایج است و بخشی از روند رشد آنان محسوب می‌شود. پای پرانتزی در کودکان بیشتر در سن ۱۲ تا ۱۸ ماهگی دیده می‌شود.
سوالات پرتکرار بسیاری از والدین که در این مقاله به آنها پاسخ خواهیم داد.
به چه روشی می‌توان تشخیص داد که نوزاد پاهای پرانتزی دارد؟ چه عواملی می‌توانند به مشکلات پا و سلامت آن در دوران نوزادی منجر شوند؟ در دوران نوزادی و شیرخوارگی، چرا پاهای پرانتزی در نوزادان شایع است؟ در برخی موارد، رشد پاهای نوزادان به همین شکل است و باعث مشکلات پای پرانتزی می‌شود. در نتیجه، استفاده از روش‌های درمانی مؤثر در این زمینه ضروری است.
بسیاری از نوزادان به دلیل نوع قرارگیری در رحم مادر، با پاهای پرانتزی به دنیا می‌آیند. بنابراین، در طول دوران شیرخوارگی و نوزادی، اکثر نوزادان با این مشکل مواجه می‌شوند. در واقع، پاهای پرانتزی به معنی قرارگیری زانوها به فاصله‌های بزرگی از یکدیگر است. در بعضی از نوزادان، زانوها به صورت پرانتزی قرار می‌گیرند. اگر این مشکل همراه با رشد نوزاد همچنان برقرار باشد، ممکن است به یکی از مشکلات آنها تبدیل شود.
با گذشت زمان و شروع حرکت نوزاد، معمولاً پاهای آن به صورت صاف قرار می‌گیرند. در کمترین موارد، پاها به صورت پرانتزی باقی می‌مانند. تشخیص پاهای پرانتزی در نوزادان، یک امر دشوار و پیچیده است. بسیاری از نوزادان تا سن ۳ سالگی با پاهای پرانتزی روبرو خواهند بود. اما به تدریج، این مشکل به طور خودی خاتمه می‌یابد.
پای پرانتزی در کودک
راهکارهای اساسی برای تشخیص پای نوزاد پرانتزی عبارتند از:
بررسی قرارگیری پاها در حالت ایستاده:
در هنگامی که نوزاد در حالت ایستاده قرار می‌گیرد، باید توجه کرد که پاهایش به چه شکلی قرار می‌گیرند. اگر مچ پاها به هم چسبیده و زانوها از یکدیگر دور باشندتشخیص پای نوزاد پرانتزی به روش‌های زیر می‌تواند صورت بگیرد:
بررسی قرارگیری پاها در حالت ایستاده:
با مشاهده نوزاد در حالت ایستاده، می‌توان نحوه قرارگیری پاها را بررسی کرد. اگر زانوها از هم دور باشند و مچ پاها به هم چسبیده باشند، احتمال پای پرانتزی وجود دارد. در برخی موارد، زانوها ممکن است به هم چسبیده باشند ولی مچ پاها فاصله داشته باشند. این وضعیت نیز می‌تواند نشانه پای پرانتزی باشد. بنابراین، بررسی هر دو عامل، یعنی قرارگیری زانوها و مچ پاها، مهم است.
مشاهده و بررسی رشد پاها با گذر زمان:
در طول دوران نوزادی و شیرخوارگی، پاهای نوزادان به تدریج رشد می‌کنند و قرارگیری صاف‌تری پیدا می‌کنند. اگر پاها به شکل پرانتزی باقی بمانند و با گذر زمان تغییر نکنند، احتمال پای پرانتزی بیشتر است.
مشاهده و بررسی علائم و عوارض مرتبط:
ممکن است نوزاد با پای پرانتزی دچار علائم و عوارضی شود مانند مشکلات در راه رفتن، عدم تعادل، دشواری در پوشیدن کفش و غیره. این عوارض می‌توانند نشانه‌های دیگری برای پای پرانتزی باشند.
به همراه مشاهده و تشخیص پای پرانتزی، مهم است به عواملی که می‌توانند به مشکلات پا و سلامت آن در دوران نوزادی منجر شوند، توجه کنیم. مثلاً عواملی مانند موقعیت قرارگیری در رحم مادر، فشار روی پاها در طول رشد جنین، عوامل وراثتی و غیره می‌توانند نقشی در بروز پای پرانتزی داشته باشند.
مطالب مفید دیگر :
اولین دیدگاه را ثبت کنید