دندان شیری و افتادن آن
دندان شیری و افتادن آن
دندان‌های شیری، علاوه بر کمک به کودک برای خوردن غذا به صورت راحت، نقش مهمی در تلفظ صحیح کلمات نیز دارند. این دندان‌ها در فرآیند شکل‌گیری و رشد استخوان فک نقش بسیار موثری دارند.
دندان‌های شیری از زمان جنینی و در دوران بارداری در رحم مادر شروع به تشکیل می‌شوند. اما رویش آن‌ها به سمت بیرون از لثه پس از شش ماهگی تا یک سالگی کودک رخ می‌دهد. عملکرد این دندان‌ها مشابه دندان‌های دائمی است و کودک می‌تواند از آن‌ها برای جویدن غذا استفاده کند. به علاوه، دندان‌های شیری فضای لثه را برای رشد دندان‌های دائمی آماده می‌کنند. بنابراین، لازم است از دندان‌های شیری به خوبی مراقبت کنید تا از پوسیدگی جلوگیری کنید.
دندان‌های شیری با دندان‌های دائمی تفاوت‌هایی در جنس دارند و اغلب حساس‌تر هستند. به همین دلیل، ممکن است پوسیدگی به پالپ دندان‌های شیری به سرعت پیشرفت کند و در این صورت نیاز به درمان ریشه دندان وجود داشته باشد. بنابراین، حفظ بهداشت دندان‌های شیری بسیار مهم است تا از مشکلات جدی در آینده جلوگیری شود.
دندان شیری چیست؟
دندان‌های شیری، که به انگلیسی به آن‌ها “Deciduous Teeth” نیز گفته می‌شود، اولین دندان‌هایی هستند که در سن ۶ ماهگی تا یک سالگی کودک از لثه رویش می‌کنند. این دندان‌ها به عنوان دندان‌های اولیه نیز شناخته می‌شوند. رشد این دندان‌ها مدت زمان خاصی دارد و پس از آن، دندان‌های دائمی جایگزین آن‌ها می‌شوند. تعداد کل دندان‌های شیری ۲۰ عدد است، که ۱۰ عدد از آن‌ها در فک بالا و ۱۰ عدد دیگر در فک پایین رویش می‌کنند. به طور کلی، دندان‌های شیری کودکان پس از سه سالگی به‌طور کامل از لثه بیرون می‌آیند و رشد آن‌ها تکمیل می‌شود.
زمان افتادن دندان شیری
تعداد دندان‌های اصلی در انسان ۳۲ عدد است و باید ۲۰ دندان‌شیری تا قبل از پایان سن ۱۲ سالگی ریشه کن کنند و جایگزین شوند. عموماً اولین دندان اصلی کودک در سن ۶ سالگی سقوط می‌کند و در واقع همان دندان‌شیری است که برای اولین بار از لثه ظاهر شده بود. این فرآیند تا پایان سن ۱۲ سالگی ادامه می‌یابد.
ترتیب افتادن دندان شیری
معمولاً کودکان دندان‌های شیری خود را به ترتیب زیر از دست می‌دهند:
ابتدا، ۲ دندان وسط فک پایین (دندان‌های جلویی پایین) سقوط می‌کنند.
سپس، ۲ دندان ثنایای مرکزی فک بالا (دندان‌های جلویی بالا) سقوط می‌کنند.
در مرحله بعد، دندان‌های ثنایای جانبی (دندان‌های کناری) و دندان‌های آسیاب اول (دندان‌های عقبی) سقوط می‌کنند.
در نهایت، دندان‌های نیش (دندان‌های تیز و بریده‌کننده) و دندان‌های آسیاب بزرگ (دندان‌های عقبی بزرگ) سقوط می‌کنند.
این ترتیب افتادن دندان‌های شیری را می‌توانید به شکل زیر مشاهده کنید:
۶-۷ سالگی: دندان‌های جلویی پایین
۶-۸ سالگی: دندان‌های جلویی بالا
۹-۱۱ سالگی: دندان‌های کناری و دندان‌های عقبی اول
۱۰-۱۲ سالگی: دندان‌های نیش و دندان‌های عقبی بزرگ
این فرآیند به عنوان روند طبیعی رشد دندان‌های شیری در کودکان رخ می‌دهد.
دندان شیری باقی مانده
دندان‌های شیری باقی مانده به معنای عدم سقوط آن‌ها در سن مناسب و حضور آن‌ها در دهان بزرگسالان است. برخی افراد در دوران بزرگسالی هنوز یک یا چند دندان شیری را در دهان خود دارند که در موقعیت خود باقی می‌ماند. این وضعیت در حدود ۲۵ درصد افراد رخ می‌دهد و دلیل اصلی آن عدم رشد دندان‌های دائمی به عنوان جایگزین است.
دلایل دیگر ماندگاری دندان‌های شیری در بزرگسالی شامل عدم آمادگی دندان‌های دائمی برای رشد می‌شود. اگر دندان‌های دائمی آماده رشد نباشند، احتمال ماندگاری دندان‌های شیری افزایش می‌یابد. همچنین، رشد نامناسب دندان‌های دائمی می‌تواند باعث ماندگاری دندان‌های شیری شود. در این وضعیت، دندان دائمی از لثه بیرون می‌آید، اما به مسیر صحیح در لثه هدایت نمی‌شود.
کشیدن دندان شیری
در سن پنج سالگی، در صورتی که دندان شیری به شکلی نامتعارف و غیرطبیعی باشد، توصیه می‌شود آن را حتماً با مراجعه به پزشک و انجام معاینات مناسب برداشته شود. اگرچه دندان شیری تا سن هفت سالگی به صورت طبیعی ریشه کوتاهی نمی‌کند، اما احتمال وجود رشد داخلی درونی در دندان به وجود می‌آید. در نهایت، با تهیه عکس‌برداری دندانی مناسب توسط دندانپزشک، بررسی زیبایی دندان تعیین می‌شود. در غیر این صورت، دندان در جایگاه مناسب رشد نمی‌کند.
از سن پنج سالگی به بعد، دندان‌های شیری شروع به سقوط می‌کنند. برخی از کودکان ممکن است این فرآیند را زودتر تجربه کنند، در حالی که در برخی دیگر ممکن است به تأخیر بیفتد. اما مهمترین نکته این است که دندان‌های دائمی باید در موقعیت خود قرار گیرند. در نهایت، تأخیر یا زودتری در سقوط دندان‌های شیری تأثیر چندانی ندارد. اما نکته مهمی که باید به آن توجه کرد، این است که اگر دندان‌ها در موقعیت صحیح رشد نکنند، ممکن است به شکل نامناسبی در دهان قرار بگیرند. دندان‌های دائمی باید زیر دندان‌های شیری رشد کنند تا ترتیب صحیح دندان‌ها حفظ شود.
تفاوت دندان شیری و دائمی
تفاوت بین دندان‌های شیری و دندان‌های دائمی عبارتند از:
تعداد دندان‌ها:
دندان‌های شیری: هر کودک ۲۰ دندان شیری دارد، که شامل ۴ دندان جلویی کناری، ۴ دندان جلویی وسطی، ۴ دندان آسیاب بزرگ اول، ۴ دندان آسیاب بزرگ دوم و ۴ دندان نیش می‌شود.
دندان‌های دائمی: در بزرگسالی، هر فرد ۳۲ دندان دائمی دارد، که شامل ۴ دندان عقل، ۴ دندان آسیاب بزرگ دوم، ۴ دندان آسیاب بزرگ اول، ۴ دندان جلویی وسطی، ۴ دندان جلویی کناری، ۴ دندان نیش، ۴ دندان آسیاب کوچک اول و ۴ دندان آسیاب کوچک دوم می‌شود.
لبه دندان‌ها:
دندان‌های شیری: لبه دندان‌های شیری در رأس دندان صاف است.
دندان‌های دائمی: لبه دندان‌های دائمی مضرسی و دندانه دار است.
رنگ دندان‌ها:
دندان‌های شیری: رنگ دندان‌های شیری معمولاً سفیدتر از دندان‌های دائمی است.
دندان‌های دائمی: رنگ دندان‌های دائمی متنوع‌تر است و ممکن است درجات رنگی مختلفی داشته باشد.
دندان‌های شیری نقش مهمی در جویدن غذا، گوارش، یادگیری صحبت کردن و شکل‌گیری ساختار فک دارند و فضا را برای رشد دندان‌های دائمی فراهم می‌کنند.
————–
مقالات مفید دیگر:
اولین دیدگاه را ثبت کنید